Kehidupan manusia di muka Bumi tidak boleh dipisahkan dengan alam semula jadi. Manusia seratus peratus bergantung pada alam. Baik yang tinggal di bandar atau di kampung, semua terikat dengan alam ini. Manusia tidak boleh benci atau abaikan alam sehingga dia mati.
Pada perspektif saya, saya bernasib baik untuk
‘bergaul’ dan bergelumang dengan alam sejak kecil. Matahari, hujan, rumput,
pokok, pelangi, burung, katak, anjing dan kucing semua menemani saya sejak
kecil. Oleh kerana saya dilahirkan di kawasan bandar kecil dan tinggal di rumah
papan berlot, rumah kami dikelilingi pelbagai jenis pokok buah yang ditanam
oleh ibu bapa kami.
Di hadapan rumah sebelah kiri ada sebuah pokok manggis
yang tinggi, pokok langsat, pokok jambu batu dan pokok neem.
Di sebelah kanan pula terdapat pokok rambutan dan pokok jambu air. Di tepi
kanan sedikit jauh pula terdapat pokok nangka.
Di belakang rumah terdapat pokok belimbing dan
pokok durian jantan yang cuma berbuah sesuka hati beberapa tahun sekali, sebuah
pokok daun inai di sebelah jamban kayu dan pokok daun murunggai. Pokok kelapa pula terdapat satu di depan dan dua di
belakang rumah. Oleh kerana kawasan agak luas, pokok-pokok tersebut dapat ditanam
pada jarak tertentu.
Walaupun terdapat banyak jenis pokok ketika itu,
saya bukan hebat sehingga boleh memanjat pokok. Saya hanya suka dan boleh memanjat
pokok jambu batu kerana ia tidak lurus dan dahannya agak rendah. Saya dan abang
biasa panjat memetik jambu dan makan terus di atas pokok sambil melihat kawasan
sekeliling dan orang yang lalu lintas di jalan raya. Kadang-kadang kami sedia
bawa garam bersama kami untuk cicah bersama jambu batu.
Selain daripada pokok-pokok buah dan sayur, ada
juga pokok-pokok bunga seperti pokok bunga raya, melati dan pokok bunga kenanga
di kawasan pagar rumah. Saya suka cabut
bunga-bunga ini, mencium dan buang merata-rata luar rumah.
Semasa di sekolah rendah, saya suka sangat akan
padang sekolah. Walaupun saya tidak aktif bersukan dan kaki bangku, saya tetap
suka berkejar-kejaran di padang bersama kawan dan jatuh berguling di padang
pada waktu senja. Amat indah pemandangan tatkala matahari hampir terbenam,
sambil saya berbaring di atas rumput. Keenakan perasaan itu sukar untuk
diluahkan secara kata-kata atau dalam tulisan.
Paling indah ialah ketika waktu tidur, hujan
turun. Bunyi hujan mengena atap zink dan suhu bilik yang sejuk mengindahkan
tidur kami. Diiringi pula orkestra lagu nyanyian katak yang sahut menyahut.
Fuh! Kenikmatan tidak terkata.
Semakin saya dewasa, semakin jauh saya meninggalkan
keindahan alam yang telah sebati semasa kecil. Alam masih ada, saya pun masih
bersama alam, namun keintiman tidak ada. Renggang.
____________________
