Penyisihan Diagnosis dalam Kalangan Pelajar Neurodivergen: Sudut Pandangan Seorang Guru

Dalam pengalaman saya berkhidmat sebagai seorang guru yang mengajar Bahasa Inggeris dan Bahasa Malaysia, saya sering berdepan dengan pelajar yang mempunyai ADHD atau ciri neurodivergen yang berbeza. Mereka datang dengan keunikan yang tersendiri, namun kerap sungguh mereka terperangkap dalam satu fenomena yang dikenali sebagai penyisihan diagnosis atau lebih dikenali sebagai diagnostic overshadowing dalam Bahasa Inggeris. Fenomena ini berlaku apabila kekangan sebenar mereka ditutup oleh perspektif umum terhadap label yang diberi.

Kekeliruan yang Berulang

Apabila seorang pelajar dengan ADHD gagal menyiapkan kerja rumah, tidak mampu ingat arahan, atau kelihatan tidak fokus, tafsiran yang paling cepat muncul ialah “malas” atau “tidak bersungguh-sungguh”. Kata-kata itu mungkin sesuatu yang remeh, tetapi impaknya agak besar. Ia bukan sekadar salah tafsir, malah menafikan kewujudan tekanan emosi lain seperti kegelisahan, kemurungan, atau tiada keyakinan diri.

Sebagai contoh, salah seorang anak murid saya sering digelar malas kerana sering tidak menyiapkan kerja sekolah yang diberi. Lebih buruk lagi, pelajar itu dipukul oleh ibunya kerana sering menerima maklum balas negatif daripada guru di sekolah. Apabila saya meluangkan masa untuk berbual, saya mendapati dia sebenarnya terperangkap dengan rasa hilang keyakinan diri.

Dia mula bimbang menjawab soalan kerana jawapan yang diberi pasti salah. Pada hakikatnya, pelajar itu bukan malas, tetapi dia mengalami kerisauan yang terpendam.

Impak Psikologi Terhadap Pelajar

Penyisihan diagnosis memberi kesan yang sangat mendalam kepada perkembangan pelajar. Apabila mereka acap kali diberitahu bahawa mereka malas, tidak mahu berusaha, atau “tak pandai”, label itu akhirnya bermain-main dalam minda. Mereka mula percaya yang mereka tidak berkebolehan, lalu minat untuk belajar semakin pudar.

Lebih mengkhawatirkan, persekitaran yang tidak memahami membuatkan pelajar ini berasa tertekan dan tidak mendapat sokongan. Selain guru dan ibu bapa, rakan sebaya juga gagal melihat keperluan sebenar mereka kerana semuanya telah dikaburi oleh label yang berunsur negatif.

Tanggungjawab Guru dalam Mengubah Pandangan

Sebagai seorang guru, saya meneliti keperluan mendesak untuk mengubah pandangan ini. Ramai yang berpendapat bahawa mengajar bahasa ialah sekadar memindahkan tatabahasa, perbendaharaan kata, atau teknik menulis karangan semata-mata. Pada hakikatnya, mengajar bahasa merangkumi keyakinan pelajar, memberi ruang untuk mereka menluahkan perasaan diri, dan meyakinkan mereka bahawa kelewatan atau kesilapan tidak bermakna kegagalan selama-lamanya.

Apa yang patut dititik beratkan ialah empati dan pemerhatian yang lebih mendalam. Daripada sekadar menghakimi kegagalan menyiapkan tugasan yang diberi sebagai tanda kemalasan, kita boleh bertanya: Apakah yang menghalang pelajar itu daripada menyiapkan tugasan yang diberi? Adakah dia faham arahan yang diberi? Adakah dia risau dengan penilaian? Soalan-soalan ini bukan sahaja membuka ruang tetapi membuka minda untuk melihat dan memahami pelajar secara lebih menyeluruh.

Ke Arah Pendidikan yang Lebih Inklusif

Memahami dan mengakui kewujudan penyisihan diagnosis ialah langkah pertama. Langkah seterusnya ialah mewujudkan budaya kelas yang inklusif:

·                  Mendorong rakan sekelas untuk memberikan sokongan padu dan bukan sekadar menghakimi.

·                  Memberi masa yang lebih panjang dan fleksibiliti dalam tugasan dan cara pelajar menyampaikan idea.

·                  Memberikan komen dan maklum balas yang membina dan bukan hukuman semata-mata.

Apabila kita mengubah pendekatan, kita bukan sahaja mengorak langkah membantu pelajar neurodivergen untuk berkembang, tetapi juga mendidik generasi yang lebih memahami dan bersifat terbuka terhadap perbezaan sesama manusia.

Kesimpulan
Penyisihan diagnosis dalam kalangan pelajar neurodivergen bukan isu remeh. Ia menjejaskan emosi, keyakinan diri, dan juga masa hadapan mereka. Sebagai guru, kita memikul tanggungjawab untuk melihat lebih jauh daripada label yang diberi. Kita perlu mendengar, memahami, dan membimbing dengan kesabaran. Hanya melalui kaedah ini, potensi sebenar pelajar mampu menyerlah kerana setiap pelajar berhak untuk dilihat lebih daripada sekadar “malas”.

Mahu mengirim karya ke portal Sastera Kavyan? Baca panduan dan syarat [di sini].

[Malini Lakshmi Bai lahir di Kuala Lumpur pada 31 Julai 1992. Beliau mendapat pendidikan rendah di SK Taman Segar, Cheras, pendidikan menengah di SMK (P) Perempuan Pudu, Pudu dan pendidikan tingkatan enam di SMK Cochrane, Cheras sebelum mengikuti pengajian sarjana muda bahasa dan linguistik Inggeris di Universiti Tunku Abdul Rahman (UTAR), Kampar, Perak. Malini juga berkelulusan dalam Program Latihan Perguruan Buddha-Dhamma yang dikendalikan oleh Sekolah Ti-Ratana Sukha Dhamma. Beliau meminati bidang kesusasteraan sejak di bangku sekolah. Pada tahun 2009, Malini mewakili sekolah dan daerah dalam beberapa forum pelajar, pertandingan debat, dan syarahan. Beliau kini tinggal di Cheras, Kuala Lumpur dan bekerja sebagai guru Bahasa Malaysia dan Inggeris di sebuah sekolah swasta. Malini juga menggalas jawatan bendahari dalam Pertubuhan Sasterawan Kaum India (Kavyan).  Beliau terlibat dalam bidang penulisan Bahasa Malaysia dan Inggeris sejak tahun 2021. Hasil karya Bahasa Malaysia tersiar di portal Sastera Kavyan selain termuat dalam antologi Lakaran Diri (2022), manakala karya bahasa Inggeris disiarkan di laman Eksentrika.]